Sark at night

Positie : St Malo (sinds 25 juli)

Route : Cherbourg (Port Chantereyne) – Kanaaleilanden : Guernsey (St Peters Port) en Sark (3 ankerbaaitjes) – St Malo (Port des Sablons)

De zeiltocht naar de Kanaaleilanden wordt samen met de Puff voorbereid. Het is een heuse berekening om de Cap de la Hague op het juiste moment qua stroming en wind voorbij te gaan en de Alderney Race vlotjes te varen. Puff vertrekt als eerste, Temanu’a volgt een half uurtje later en al snel vliegen we de Puff voorbij, net voldoende tijd om enkele kiekjes te nemen van mekaars boot. Zeil wordt gereefd (kleiner gemaakt om minder snel te gaan), maar de Puff wordt kleiner en kleiner. We houden radiocontact via de VHF marifoon op kanaal 77 waar we elke uur positie en vooruitgang doorgeven (maar ook wel wat onnozeliteiten als matroosje Lyam oproept). Fijn om apart maar toch samen te varen! Aan het gezelschap komt een einde wanneer de Puff niet mag inklaren in Guernsey met een hond aan boord. Zodus keren zij terug naar de Franse kust en gaan wij verder op verkenning in dit mooie gebied.

Na een nacht in de haven van Guernsey, vaart matroosje Roxie ons richting de kliffen van Sark waar we voor anker gaan in drie verschillende baaien. We wanen ons al in een klein paradijsje met het petrolblauwe water rondom ons. Ons bijbootje “Temanuiti” gaat het water in en het rustige baaitje wordt wakker geschud wanneer de Temanu’a crew de 10pk uittest. Papa neemt ook een duik in het toch -voor mij- nog iets te koude water. Het is een feit, het leven op anker is volop genieten, maar ook woeliger. De omgeving schept rust en dagactiviteiten bestaan uit strandbezoekjes, wandelingen, eten maken, afwassen en een sundowner drinken. Opnieuw pure nostalgie voor Bert die hier in 1989 op vakantie was en het brugje tussen Sark en little Sark nog voor zich ziet (op 1 van de oude dia’s). Helaas zorgt de grote deining voor wat rumoer in dit paradijs. Vaak is het zo erg dat ik bijna niet binnen kan en zodus 3 dagen in de kuip leef. Zelfs slapen is in de stabiele zijligging. Zoals bompa Jakker zou zeggen: “Het paradijs bestaat niet”. Ach, we beschouwen het als de ideale zee-gewenning.

En ik kan het bevestigen, de volhouding op de deining wordt beloond wanneer we onze eerste nacht op zee doen richting St Malo waar mijn vriendinnen ons opwachten. Hoe bereid ik me voor op zo’n nacht? Wel, in mijn gedachten vooral mentaal want voor mij is dat toch wel grenzen verleggen. Captain Binky nam echter een last minute beslissing en zo kreeg ik om 22u45 te horen -by the way, na een douche en klaar om in bed te gaan- dat we ons moesten haasten om voor de duisternis weg te varen uit de ankerbaai. Hij meende het nog ook! Ok, doordoen, dacht ik… warme kleren aan, slaapzak, mutsen, reddingsvesten, lifelines klaarleggen, koffie maken, kids in bed stoppen en effe melden dat we gaan varen. Zo zat ik om 23u in de kuip onder een mooie sterrenhemel met enkel de fok, 30min later werd dat een gereefde fok en 25 knopen wind. Het zal een raadsel blijven waarom ik niet zeeziek werd, want geen zeeziekte pillen te vinden tijdens mijn kwartier voorbereidingstijd. Ik gok op de adrenaline en de onwetendheid (ik zag geen steek in ‘den donker’) in combinatie met de zee-gewenning van de afgelopen dagen op anker. Slapen hebben we allebei niet veel gedaan (max 2u), ik wanneer de wind was gaan liggen in de nacht en Bert tegen de ochtend. We zijn er geraakt, deden er 12u over… nu tijd voor een koffie aan boord van de Puff en dan de vriendinnen (Lot en Joelle) opzoeken op de camping.

Gespot: onze eerste dolfijn in de ankerbaai wanneer we spaghetti eten in de kuip

Niet gespot (wel in 1989 door kleine papa Bert): de papegaaiduiker (puffin) die 60m diep kan duiken en die in deze periode zou moeten broeden op de kliffen van Sark

Wist-je-datje van vissenkenner Lyam: de kogelvis kan zich maar 3 keer in zijn hele leven opblazen de 4e keer wordt hem fataal…