… “Het leven is een oceaan vol mogelijkheden”
eRGENS ONDERWEG VAN EVI HANSSEN
Positie: mooring te Bonaire (Kralendijk)
De eerste tekenen van ‘inburgering’ duiken op. Aan wal lopen we steeds meer bekenden tegen het lijf, de locals steken hun hand naar ons op en op meerdere plekken spreken ze ons aan bij de voornaam. Tijd om ons (bijna) los te maken van onze tijdelijke habitat, maar dat wil ook zeggen afscheid nemen van zeilersvrienden. Soms neem je nauwelijks deftig afscheid en zie je elkaar niet meer terug, bij anderen weet je bijna zeker dat je ze nooit meer terugziet maar wordt dat niet luidop gezegd en dan zijn er de echte vrienden, waar je graag enkele mijlen of kilometers voor aflegt om hen terug te zien.
De Brazilianen gaan als eerste weg, hun zeiltrip zit erop. Via Curacao vliegt deze gezellige familie terug naar Brazilië en de boot (SV Equador) gaat op de kant in ‘Marina Curacao’. De laatste roadtrip naar het noorden met z’n allen is meer dan geslaagd.
- Klauteren in de grotten tussen de kakkerlakken, op zoek naar vleermuizen. Lyam is de gids van dienst voor de nieuwsgierige kidsbende. Eens afgedaald in de duisternis zorgt DJ Gerhard voor de ambiance.
- Speuren naar de enkele achtergebleven flamingo’s. Het is hier inderdaad winterfris, onder de 30 graden, en ook de vogels zetten koers naar het zuiden. Moeten zij ook een PCR test in Venezuela?!
- Genieten van de mooie uitzichten aan de duikspot “1000 steps”, maar ook vanuit de auto als we langs de kustlijn rijden. Perfecte setting voor een aantal groepsfoto’s.
- Eigenlijk willen we een koffiestop, maar enkel de lokale rum “Cadushi” (=cactus) distillerie ligt op onze route. De mannen offeren zich op voor de proeverij, terwijl de vrouwen en kids genieten van een ijskoude ‘echte’ Coca-Cola.
- De langste boom van Bonaire kunnen we niet voorbijrijden. Het landschap is zo verschillend. Eerst waan je jou in het ‘Wilde Westen’, een woestijnachtig landschap met cactussen en dan komt de kracht van de zee tevoorschijn.
Het echte afscheid is moeizaam en met 2 dagen uitstel. Pas na een afscheidsdiner, enkele Duveltjes in de bar “The Brewery”, afterparty op Temanu’a en dan nog een dag ‘recovery’, wuiven we hen met luid getoeter uit. Ze lieten niet alleen rollerskates voor Roxie achter, maar ook wat Braziliaanse vibes en tal van mooie herinneringen.
Some days before… a roadtrip to the south of Bonaire.
MAAR WELKE RICHTING GAAT TEMANUA UIT?!
Het is een vraag die me de laatste dagen heel wat stress bezorgt. We moeten meer noordelijk, willen we in mei terug de oceaan over, hetzij onder zeil, hetzij Temanu’a op een cargoschip. In pre-covid tijden bepaalde de meteo de richting, maar nu riskeren we ons te laten leiden door de corona-beperkingen: Welke eilanden zijn toegankelijk? Met of zonder quarantaine en/of PCR test? Is er een lockdown gaande of zijn de restricties aan land beperkt? Hoeveel covid gevallen zijn er?
Een bijkomende moeilijkheid is dat onze volgende stap heel waarschijnlijk beslissend is voor de gehele reisroute. Als we bijvoorbeeld de makkelijkste zeilroute vanuit Bonaire kiezen, naar de Dominicaanse Republiek, dan moeten we best verder westwaarts richting Bahamas. Een verdere koers naar het oosten, richting Antigua en Guadeloupe is tegen de wind in opboksen en niet aangenaam zeilen voor meerdere dagen. Anderzijds betekent deze westelijke route dat we samen de oceaan terug over moeten zeilen via Bermuda en de Azoren. We hebben namelijk geen Amerikaans visum, wat het moeilijk maakt om de boot op een cargoschip te zetten in Fort Lauderdale (Florida) of extra crew te laten invliegen voor de oversteek samen met Bert (of voor mij en de kids terug te vliegen). Kiezen we voor een moeilijkere zeilkoers -scherper aan de wind en dus meer “scheef”- van Bonaire naar meer westelijke eilanden (Britse Maagdeneilanden of Sint Maarten bvb), dan is er iets meer beslissingstijd voor de verdere reisplanning: zowel west als oost is mogelijk, alsook de wijze hoe we allemaal terug naar Europa keren. De pandemie zorgt echter voor bijkomende onzekerheden… Mogen we überhaupt de Britse Maagdeneilanden (BVI) wel binnen?! Dat heet ik nu eens coronastress, zelfs wij hebben er last van!
Natuurlijk denken we niet enkel aan het vertrek uit Bonaire, maar genieten we nog volop verder van onze omgeving met de andere zeilers. Aan een rustiger tempo weliswaar (eventjes genoeg gebrast en binnen de covid-regels). Ijverige studenten in de klas zorgen voor een gelukkige, fiere juf! Bijna geen gezeur meer wanneer we bijna dagelijks een paar uurtjes school doen. Want zeg nu zelf, wie kan er tijdens de speeltijd even gaan snorkelen bij dolfijnen??! Het zijn momenten om nooit te vergeten.
De catamaran-reddingsactie van Oudjaar, levert niet enkel een mannen-diner op (met alles erop en eraan: voorgerecht, wijn, steak en lobster en nagerecht) maar ook onbeperkt gratis gebruik van een minibus. Gezien de hoge huurprijs voor een auto op het eiland, is dit de perfecte bedanking voor zeilersfamilies. Geen gesleur meer met de boodschappen en wanneer we maar willen naar de windsurfspot en hang-out bar ‘Jibe City‘. Het is wel een “bijzondere” auto, maar de kids weten al “dat je een gekregen paard niet in de bek mag kijken“. De autosleutel kunnen we al niet verliezen, want starten doe je met een kleine platte schroevendraaier. Ook moet je niet opspringen van wat ongedierte en hangt de chauffeur best zijn hoofd uit het raam tijdens een stortbui omdat hij niets kan zien door de voorruit zonder werkende ruitenwissers. De auto’s gaan hier ook helemaal niet naar de keuring. Onverantwoord autorijden, helemaal geen voorbeeld voor de kids, maar op Bonaire kan het. Op eiland-tempo rijden we met z’n allen (soms tot max 18 personen, Malou’s pop inclusief) in ‘de coronaminibus‘.
Op maandag -na de meisjes hun dansles- hebben we onze vaste stek in “Cuba” (het Cubaanse restaurant). De serveersters weten al dat we enkel blijven voor een drankje en om 19u de tafel vrijmaken voor de avondshift. Het is voor ons de beste locatie om rustig met 8 volwassenen en nog eens 8 kinderen te zitten. Het terras is net aan het ‘dorpsplein’ (Wilhelminaplein) en de kids kunnen dansen, lopen, tikkertje en verstoppertje spelen en skaten. Je zou denken dat die meiden moe worden van 2u rondspringen op breakdance muziek, doch het energiepeil zakt maar niet. Met een gin-tonic in de hand zien we de zon kleurrijk ondergaan.
Nila van SV 3LB is gebeten door het paardrijden en als het kan, rijdt ze tweemaal in de week paard op een ranch. Roxie en de meisjes van SV Equador kunnen ook een keer mee in dit dierenparadijs met niet enkel paarden maar ook landschildpadden. Op een verjaardagsfeestje van vriendinnetjes thuis zat Roxie ooit op een pony en kijkt ze er nu naar uit terug “paard te kunnen rijden”. En dat is dus mooi gelukt te Bonaire!
Lyam houdt het liever bij watersporten. Af en toe krijgen we hem de optimist in, maar natuurlijk niet zo leuk alleen. Muziek helpt altijd! Met een JBL box en luide muziek doorkruist hij het mooringveld. Vanaf het voordek kijken Bert en ik toe terwijl hij een afgesproken parcours steeds sneller aflegt. Uiteindelijk keert hij terug naar Temanu’a met een meisje aan de optimist hangend. Zijn duikbuddy, Uma van SV Zoma, probeert een nieuwe manier van wakeboarden uit (maar dan zonder board). Af en toe krijgt hij gezelschap in de optimist, hetzij van Roxie, hetzij van zijn grote vriend Cris. Optimist zeilen by night, kan ook al geschrapt worden van zijn bucket list. Bij het windsurfen leert Lyam mij wat nieuwe dingen en windsurf ik voor het eerst in een harnas. Niet slecht voor een eerste keer, al zeg ik het zelf! Bert en Lyam “perfectioneren” hun kunstjes ook natuurlijk.
Another day at Jibe City… (as we have 20 hours to rent windsurf equipment)
A PINK SKY AND A PINK BEACH
Een mooie daguitstap op Temanu’a naar Pink beach. We pikken een deel van SV 3LB en Equador op en hebben een mooie, hete stranddag. Dat was lang geleden. We zijn zo gewoon aan dat mooie water dat we het niet meer opmerken. Aan boord is het heel chill met fijn spelende kids en een leuke babbel over ieders gewoonten. De Braziliaanse levenswijze bevalt me wel met een kuisvrouw die dagelijks (een ganse dag!) komt, niet enkel kuist maar ook strijkt en kookt. Dat alles aan een lagere prijs dan een kuisvrouw die 2u per week komt in Europa. Als ik het verhaal aan Lyam vertel, antwoordt hij me heel spontaan: “Ohh, hebben die dan een slaaf in huis?!“. Lachen en genieten van de verrassend mooie zonsondergang terwijl we terugzeilen naar Kralendijk. Wat een timing voor onze sunset-sail met een glaasje cava!
Op de Nederlandse Antillen willen we voldoende proviand inslaan voor de volgende bestemmingen. De banken in het salon steken terug vol met conserven (appelmoes, kriekjes, erwten, …), bakbroodjes, koekjes, Nutella en Duvel. Verder vinken we de laatste inkopen langzamerhand af: paar nieuwe slippers, vrouwen tijdschriften, Top Model boekjes voor Roxie en misschien nog een nieuwe bikini. Boeken hoef ik niet meer te kopen, want beide kids zijn verkocht met de e-reader. Lyam is zo in de ban van Harry Potter dat hij na het derde en laatste boek in hardcopy, overgeschakeld is op het vierde boek op de e-reader. Op een week tijd las hij het in een ruk uit. Roxie die aapt Lyam na, als hij leest op de e-reader dan wil zij het ook natuurlijk! Voor mezelf probeer ik een App uit met luisterboeken en hoop zo de tijd op de langere overtochten wat te kunnen doden.
Kaatje februari 2, 2021
Het ziet er daar nog steeds goed uit!
Geniet er nog van en succes met de vervolg plannen!
Dikke knuffel,
Ktje
froukje februari 2, 2021
Benieuwd naar de vervolgroute van jullie reis, het is goed om te zien dat jullie ondanks alles genieten!v
Sunrise februari 3, 2021
Dit is interessanter nieuws dan de eerste Belgische A400 in Belgie. Wij volgen beiden uw updates en het is gewoonweg fantastisch.