Positie: Hermitage Bay (Five islands) te Antigua
Route: English Harbor – Green island – Barbuda – Jolly Harbor
WIST-JE-DATJES
- 7777 zeemijlen hebben we erop zitten, allemaal onvergetelijke minuten die soms slopend langzaam voorbij tikten, maar achteraf kijk je er met heimwee naar terug.
- De eindmeet in de Caraïben is in zicht. Het contract met Sevenstar is getekend voor cargotransport in mei. Kort daarna vervroegd naar transport in april, maar we zijn mentaal klaar voor een coronaschok. Een korte stop in België en dan zetten we de reis verder in de exotische Nederlandse wateren tot en met de zomer.
- Onze boot, Temanua, een volwaardig gezinslid krijgt een plekje in de Grevelingen en zal ons drijvend buitenverblijf zijn.
- We zijn een desillusie rijker: de vissen bijten niet aan onze aasjes. We kopen beter een vers visje op de vismarkt dan nog te investeren in kleurrijke octopusjes.
- Antigua en Barbuda is onze topfavoriet. Je leest het zo!
- We spotten -of eerder Lyam’s spottersoog- daar dan ook een uitzonderlijk fenomeen: een ‘moonbow‘. Een regenboog bij volle maan, zelfs een kleine kleurschakering kan je zien!
Het landschap, mooie groene heuvels met nauwelijks bebouwing, en helderblauw water tot ver buiten de kustlijn, dat is kenmerkend voor Antigua. We zijn verliefd op deze tweede thuis, enkel spijtig dat het gewone leven hier belachelijk duur is. Inklaren bij English Harbor zou het makkelijkst zijn, en inderdaad: enkel de rekenmachine wordt boven gehaald en geen haan kraait naar onze dure PCR test. Ach, de dingen gebeuren nu eenmaal en als bij toeval komen we een fijn Vlaams koppeltje tegen, Roger en Emma van SV Sanuti. De natuurwandeling van Falmouth naar English Harbor komt er toch nog van, al is het weer op onze slippers rondklauteren. Mooie tocht, prachtige uitzichten en veel geitjes. “Mama, kan ik dan een klein geitje als huisdier?? Tuurlijk (NIET) schatteke!” Al ben ik stiekem ook fan van die snoezige viervoetertjes. In de stadjes is er ook wat meer leven, in vergelijking met vorig jaar, winkeltjes zijn open en kort erna mag ook de horeca terug open. Tot slot, de springende ‘eagle rays’, onmogelijk ze niet te spotten! Meerdere keren springt er eentje enthousiast vlak bij de boot en vanop de heuvel zien we -misschien wel- dezelfde springer vlak voor een varende dinghy. De inzittenden schrikken zich een bult!
Gauw zetten we koers naar Green island want goede kitewind komt eraan en Bert zit op hete kolen. Misschien iets te snel, want de twee uur durende tocht tegen de wind hadden we kunnen mijden. In de namiddag zijn de condities namelijk veel beter. En er zijn nog constantes in het leven: de oudste kiter, de 84 jarige Brit, ligt voor anker net achter het rif; superjacht Lady Georgina is ook terug van de partij net als vele andere, nog grotere jachten met zelfs een ‘support vessel’ voor al het speelgoed; Tiger, de Olympisch kiter is nu nog beter geworden! Geen twijfel meer, dit is een (souvenier) T-shirt van de 40 knots kiteschool waard! Het wordt terug kiten van s’ ochtends vroeg tot s’ avond laat. Een ding is veranderd: Lyam kwam enkele kilos en cm bij zodat hij nu alleen aan de kite kan. Eerst bodydraggen met wat extra ‘Roxie-lood’ en dan proberen starten met board. Toch nog steeds ‘safety lijn’ vast aan Bert! Hij gaat net iets teveel hangen, het tegenovergestelde van mijn fout…en eigenlijk is het nu tijd voor zwemvest, helm en oefenen in het diepere water. Een stapje te ver voor onze superheld?!
Ondertussen hebben we de bittere pil van het vervroegde transport verteerd. Ik spaar jullie alle details, maar de verkoperspraat heeft me weer goed liggen en kreeg me ook boos! Nu ontstressen en detoxen op het mooiste plekje in de Carieb: BARBUDA. Een eilandje zonder wifi en quasi geen bevoorrading mogelijk. Gelukkig hebben we goed ingekocht te Sint Maarten en proberen we onze voorraad conserven weg te werken (sommige blikken tomatenblokjes en boontjes komen nog uit de Makro!). Elke dag minstens 1 blik openen is het doel: een lekker fruitje, tonijnsalade, champignons, mais en boontjes toevoegen aan de verse groentjes in de wok. Zo geraken we tot 3 weken verder zonder inkopen, zonder vriezer en met beperkte koelkast. Brood en pannenkoeken bakken staan terug op het programma.
Al snel vertoeven we in het gezelschap van de coole Nederlanders (Steef en Lizzy van SV Samahdi) met kleine blonde Jack. Afspraak op het strand voor een pilsje, ijsje en rondspringen op hun grote catamaran, het hoort er allemaal bij. Elke ochtend zijn we verbijsterd door de heldere kleuren, de grote zeeschildpadden (het lijken net snorkelaars) en springende ‘eagle rays’. We worden gewekt door het gebalk van rondzwervende ezels. Het lijken er steeds meer en wilde paarden maken hun dagelijks wandelingetje op het witte zandstrand. Met dit poederzachte zand en water is het te moeilijk om onze ankerplek in te ruilen. Inok, de eigenaar van de lokale strandbar kent ons nog van vorig jaar. Hij zag ons zelfs op Insta, samen met de Brazilianen in de ABC eilanden! Het watersportvliegtuig werd ingeruild voor een helicopter, welke toeristen van Antigua naar Barbuda vliegt voor een idyllisch etentje in het gloednieuwe restaurant van Robert De Niro, Nobu, Geen plek voor 40 voet zeilers, of misschien enkel voor een drankje en gebruik van de wifi (of stiekem wifi pikken bij het voorbijwandelen).
Van dat detoxen komt steeds minder in huis wanneer we aanhechten bij het Belgisch-Zweeds zelersgroepje (SV Sanuti, SV Lady Ann en SV Anne-Mon). De kers op de taart: 2 Zweedse kids, meisje en jongen, ongeveer zelfde leeftijd als Roxie, praten vlot Engels en zijn Harry Potter fan! Lyam is helemaal in zijn nopjes met dit vriendje en ook Roxie lijkt zich beter te vermaken met jongens dan met meisjes. In een meidenkliek is het altijd veel gedoe en in dit kliekje moet ik geen enkele keer tussenbeide komen. Ondanks de Scandinavische afstandelijkheid klikt het dus snel. Een gezellige avond bij kampvuur op het strand in het -bijna- volle maanlicht en met schouwspel van een schorpioen (met zelfmoordneiging) bij het houtvuur. Spelende kids, op de boot en op het strand, zelfs een ‘sleepover’ is na 2 dagen zo geregeld. Geen nachtkusje nodig… . We proeven de beste ‘lobsters’ ooit, gegrild op bbq met look (door Inok). Het zijn de kids die de aanzet geven, al dansend op de tafel bij Shack-a-Kai. De curfew van 20u verplicht ons een afterparty op Temanua, We ontdekken verborgen playlists met massa’s muziek en veel Zweedse songs zo blijkt: Aqua, Scooter, Dr Alban, Ace of Base, Avichi, zelfs Abba… en de Belgische Kate Ryan. De rum wordt verdunt met eender wat, meerdere wijnflessen worden geopend en er wordt gedanst tot de zon bijna opkomt! Kids slapen gelukkig veel vroeger en houden zich gedeisd de volgende ‘hangover-dag’. Zou al dat gefeest dan toch aan ons liggen??!!
