Back to basics.

Positie: Marina Curaçao – Blije rust II – Spanish water

---

…Terug naar het pure bootleven, op een mooi geverfde en gepoetste Temanu’a. De 4 weken in het appartement zijn voorbij gevlogen. Als er immers een soort van dagelijkse routine komt, lijkt de tijd nog sneller te gaan. Toch is het fijn terug thuis te zijn, op anker in het Spaanse water: nieuw ankerplekje, nieuw uitzicht en nieuwe buren… maar helaas geen Stu Bru streaming meer! Met een goed netwerk profiteren we er ook van om te videochatten met enkele vrienden en familie. Voor het eerst bel ik een vriendin op en praten we een uurtje bij. Lang niet genoeg voor het afgelopen anderhalve jaar, maar wel heel fijn! Oma en opa krijgen hun kleinkindjes wat vaker online te zien -al spelend met de Lego of zwoegend op de puzzel-. Zelfs oma en bompa Jakker die met hun zeilboot in Nieuw-Caledonië “cruisen” krijgen we te zien. Enkele vriendjes bellen we op, wat al lang geleden is. Helaas kunnen we niet iedereen, maar de groetjes worden overgemaakt!

---

WORKING 8 TO 11…

Enkel het onderwaterschip had een nieuwe verflaag nodig. Eigenlijk een klus die je makkelijk op een week tijd kan klaren met twee, maar we huren voor een maand aan een goed prijsje, dus kunnen we aan een slakkentempo werken met heel veel koffiepauzes. “Het leven zoals het is in Marina Curaçao “; ‘Peppie en Kokkie‘, aka Jurre (SV Yndeleau) en Jonas (SV Zoma) als de stevige klussers, altijd aan het schuren en volledig onder het stof. De ‘werfleider’, aka Gerhard (SV 3LB), die het meeste werk laat uitvoeren en in de loop van de dag eens komt piepen hoe de werken evolueren (en uiteraard mee een koffiepauze neemt). Andere klussers-zeilers zien ons komen en gaan van 8 tot ten laatste 12u en grappen als we eens een half uurtje langer blijven. Kids verven graag mee: het roer is net perfect voor deze mini-klussers. Het meeste geld geven we uit aan een nieuwe ankerketting. In de winkel is er slechts 1 beschikbaar, maar net de juiste afmeting en lengte (80m) die we nodig hebben. In ieder geval is de huidige ketting op {verroest) en willen we met een gerust gevoel kunnen ankeren. Na de werken blijven we nog een week in de haven liggen: dek schrobben, ankerketting markeren (10m, 20, 30m,…), herconfiguratie van de kajuiten (kids slapen terug apart) en spullen verhuizen van appartement naar de boot (… het lijkt oneindig). Op maandag 2 november varen we met een witte boot -vrij van de geelkleurige roeststrepen op de romp- weg uit Willemstad. Een mooi-weer-zeiltocht, met co-Captain Stefie aan het stuur.

---

HET ZEILERSLEVEN:

RUST, VRIJHEID, PLEZIER, … MAAR OOK SPANNING EN ANGST.

Ooit al eens halfnaakt om middernacht in hevige regen, windstoten van rond de 40 knopen, bliksem en donder op het dek gestaan van een boot? Wij wel, met een zware dosis adrenaline! Het begint net als een zwoele zomerdag thuis met in de avond een stevig onweer, zoals jullie wel kennen. We drinken nog een avondmutsje met Zoma en dan gaat Roxie mee bij hen aan boord slapen. Bert en Lyam zijn algauw in een diepe slaap. Ik slaap gelukkig iets onrustiger en hoor/voel de wind aankomen. Die lichtflitsen boven Venezuela die in de avond voor een mooi lichtspektakel zorgen, bereiken nu het Spaanse water. Via het toiletraampje zie ik heel wat commotie op Zoma en roep Bert wakker dat er iets aan de hand is. In ‘zijne pure’ gaat hij de kuip in, begint de hoezen van de stuurwielen te nemen en de buiskap dicht te ritsen, want ondertussen stortregent het. Ik zie de Zoma steeds verder van ons weggaan, het lijkt alsof ze varen, maar ik zag hen hun anker niet ophalen?! Dan flitst Jonas een aantal keer met een felle duikerslamp onze richting uit en hebben we het door: we zijn weer op drift! Bert zet de startbatterijen aan, maar per ongeluk schakelt hij de service batterijen uit waardoor we geen stroom lijken te hebben en navigatie en lichten niet aangaan. Damn,.. We verliezen kostbare seconden en de boot drift aan een enorme snelheid. Op ongeveer 2m van de kant geeft Bert full power en varen we terug vooruit. Ik moet naar voren op het dek het anker ophalen. Bevend van de kou, de schrik,… maar het moet gewoon. Het gaat moeizaam, maar gelukkig doet de nieuwe ankerketting het goed en hebben we hier geen extra tegenslag (een niet werkende ankerlier bvb). Rondom het anker zit een tentzeil, met de stokken er nog bij. Geen wonder dat ons anker op een bepaald moment niet genoeg grip had! Volgend probleem; het anker vrijmaken… terwijl het bliksemt, dondert, giet en waait! -Btw: Lyam slaapt nog steeds rustig verder- De pikhaak (= een soort lange bezem met aan de top een haak waarmee je dingen mee uit het water kan oppikken, meestal een boei) moet uit de giek, die boven de bimini zit (en het camouflagenet hangt ook goed in de weg natuurlijk). Uiteindelijk lukt het ons en varen we rond in de vaargeul op het Spaanse water. Pas dan heb ik het echt door dat Zoma nooit heeft bewogen, maar nog steeds op dezelfde ankerplek ligt. Bij minder wind, ankeren we opnieuw en zitten we de rest van de ‘squall’ alert uit, nog steeds onder de indruk van wat zonet had kunnen gebeuren. Een berichtje naar de Zoma, waar alles goed gaat aan boord en eentje naar onze Canadese vrienden die aan een mooring liggen aan Klein Curacao. Achteraf blijkt dat zij een soortgelijke situatie hebben meegemaakt, maar dan met de golven erbij want zij liggen op volle zee en niet op een binnenmeer. De volgende avond is het weer zover en slaat de bliksem in op een zeilboot niet ver van ons. Gelukkig hebben we niet de hoogste mast! Vrijdag, de 13e, ik hou mijn hart al vast! Maar ik weet ook, dat het eigenlijk een ‘wonderlijke’ dag zal worden.

Horrorverhaal – of voor zeilers : ‘war stories’ bij een sundowner

---

SOCIAL GATHERING

Het leven aan land is niet simpel, zeker niet voor ‘boatkids’. Met de agenda erbij worden alle playdates, sleepovers en sundowners ingepland. Waar de kids het meest naar uitkijken: Halloween! In Willemstad is er een soort spookhuis dat voor de gelegenheid wordt ingericht tot ‘Ghost Town’. We zijn er een paar dagen vroeger bij om de drukte te vermijden. Ook Lyam gaat er deze keer voor, heel bescheiden verkleed in ‘Draco Malfidus‘ van ‘Harry Potter‘. Roxie is verkleed als een ‘creepy kitten’ met spin in het haar. De perfecte setting en gemaskerde acteurs die ons de stuipen op het lijf jagen. De anders zo stoere Roxie komt al huilend buiten van het verschieten! Genoeg geweest, we verhuizen met z’n 17 naar een restaurant en plannen een hotdog-avond op 31 oktober in de ‘Zomansion‘. Hetzelfde concept als de wekelijkse bbq waar ieder eten en drinken meebrengt. Ze lachen ons uit met de blikken hotdogs -blijkbaar niet de gewoonte in Denemarken en Canada-. Wij begrijpen dan weer niet dat je hotdogs op de bbq klaarmaakt! Wat we wel gemeen hebben: snoep voor Halloween! De volle maan is ook besteld. Enkele dagen eerder, een ‘almost-full moon-kitesurfing-session” voor Bert aan de kitespot onder toezicht van ons allemaal. Tijdens een geïmproviseerde sundowner na het kiten, met perfecte wind en de maan die voldoende licht geeft, is Bert niet te houden.

---

WE HAVE A WINNER

De herfstvakantie is 2 weken vroeger in Curaçao. Er zijn verschillende sportkampen en voor Roxie voorzien we een zeilkamp. De afspraak is; helemaal alleen in het bootje en zelf varen. In het groepje nog 3 andere vriendjes (Nila van SV 3LB, Isla en Merrik (van SV Wilderness) met Roxie als de meest ervaren zeilster van dit viertal. Opeens moet ze als eerste -en alleen- het water op. Iets wat haar duidelijk niet bevalt, dat zie je meteen! Ze had al haar moed nodig om alleen in de optimist te zitten, maar dan ook nog eens als eerste het water opgaan… net iets te veel van het goeie! In tranen roept ze naar mij op de steiger; “Ik wil dat niet, ik ga terug!!!“. Gecontroleerd keert ze de boot om en zeilt terug. De juf, Sterre, vangt haar op en zegt: “We proberen nog eens, na deze boot“. Bij ons had ze waarschijnlijk uit de boot gesprongen en nooit terug ingestapt, dankzij vastberaden Sterre is ze direct terug het water opgevaren en deed ze het kamp vlotjes uit. Lyam was al te ervaren voor het kamp, maar was dichtbij met een gehuurde optimist. En zo leerde Roxie -op een speelse wijze- ook optimist varen. De zoektocht naar een tweedehandse optimist kan beginnen. Via-via komen we in contact met een verkoper en zodoende hebben we nu een “Piranha” aan boord. Een vroeg Kerstkado voor de kids (Deens model, merknaam ‘Winner’). Waar gaan we dit speelgoed nog stoppen op de boot?! Voor elk probleem is er een oplossing.

---

ANOTHER WAY OF DOING SCHOOL

Een van de meest gestelde vragen: “Hoe gaat het met school aan boord?“. Eigenlijk kan ik dat het best beantwoorden als we terug thuis zijn en ze samen met de vriendjes terug op de schoolbanken zitten. Hopelijk hebben we geen achterstand, want juf Stefanie geeft dezelfde leerstof (taal, spelling en rekenen). Roxie zegt al tegen mij: “Dankzij jou, de strenge juf, heb ik nu heel mooi leren schrijven“. Andere vakken geven we niet, maar al spelenderwijs leren ze zoveel bij. Zo spreken ze niet alleen vlot engels, maar hebben ze allebei hun eerste engelstalige leesboek uit (“The 39=storey treehouse” of Andy Griffiths). Op creatief vlak zijn ze ook in hun nopjes. Aan Tugboat beach kan je drifthout beschilderen en een eigen souvenier uit Curacao maken. Roxie en Zoe, beide ‘meiden-die-weten-wat-ze willen’, maken samen ‘space’. Meester Frans weet niet wat hij hoort. Vaak zijn het palmbomen, zonsondergangen en vissen, maar nog nooit kwam een 8-jarige met dit idee naar hem. Stukje hout uitkiezen, afschuren, primer verven, laten drogen en ondertussen spelen/snorkelen/duiken in de zee, terug verven (inclusief de tafel),… thuis verven is gewoon niet hetzelfde! Een les biologie krijgen ze op een praktijkgerichte wijze. Tijdens het duiken observeert Lyam wel 30min het gedrag van een zeepaardje. Hun observaties en belevenissen schrijven ze dan neer op hun eigen blog (zie kids pagina – Lyam’s avonturen, en/of filmkes door kids gemaakt). Beelden van een voortbewegende octopus, een reuze murene, een assertieve langoustine, het boeit hen allemaal enorm. Tijdens een uitstap naar de westkust met SV Wilderness spotten we een zeeslang aan de ‘Blow holes’ en achtervolgen we een groene zeeschildpad aan Playa Lagun.

---

---

---

---

PRUDENT PLANNING

Terwijl de Europese landen geleidelijk aan terug in een soort van lockdown keren, stellen we voorzichtig een tegenovergestelde trend vast in het Caraïbisch gebied. Vanaf eind oktober/november stelt Bonaire, Cuba en misschien zelfs San Blas -gebied van de Kuna indianen nabij Panama- de grenzen terug open zonder 14 dagen quarantaine. Een optimistische schift en misschien terug meer mogelijkheden voor onze reisroute. Toch is het niet zo simpel en zullen we telkens we een nieuw eiland willen bezoeken, een covid-test moeten doen. Niet enkel een bijkomende kost -prijzen variëren enorm van 75 tot bijna 200 US dollar per persoon-, maar vooral een ‘pain in the ass’. Gelukkig is de test (soms) niet vereist voor kinderen onder 12 jaar. Onze kids zijn al wat enthousiaster om ergens anders heen te zeilen. Volgende stop: (heel waarschijnlijk) Bonaire.