Komt Sinterklaas tot Bonaire?

Positie: Bonaire – Harbour Village Marina

---

In de Albert Heyn op de ABC eilanden zijn Sinterklaas en de zwarte pieten van de partij onder al het lekkernij. Maar onder de boatkids is deze heilige man amper gekend. Onze Deense vrienden besluiten dit jaar de traditie mee te doen, want hoe leg je anders aan Roxie uit dat Sinterklaas de boot van haar Deens vriendinnetje overslaat?! Ach, volgens mij speelt ze ondertussen het spelletje gewoon mee, maar we vinden dit een mooie “ik-geloof-nog-heel-efkes-in-die goede Sint” afsluiter.

Eerst verklap ik jullie graag het “vrijdag-de dertiende-wondertje” van SV 3LB. De geboorte van ‘Hollie’ past qua timing perfect in Roxie’s taalthema “Hoera, nieuw leven”. Wat kan deze meid later uitpakken met een stoer geboorteverhaal: tijdens een stromachtige vrijdag, de 13e, geboren in Curacao. Terwijl mama en papa in het ziekenhuis zijn, ontfermen wij ons over de 2 zusjes die omwille van de pandemie niet binnen mogen. Een eerste glimp van hun zusje is via videowhatsapp. Net als in Nederland verblijf je maar heel kort in de kraamkliniek (van enkele uren tot max 1 overnachting). Samen met Zoma zijn we er als eerste bij om Hollie te ontmoeten en houden we een ‘Hollie-sunday bbq’. En Lyam … die is nu al niet weg te houden van dit mooie meisje!

Uitchecken te Curacao. In de gietende regen beginnen Bert en ik aan onze uitcheckronde. Eerste stop; ‘Lab de Med’ voor een Covidtest in neus en mond. De resultaten hebben we normaal dezelfde dag nog online beschikbaar. Vervolgens naar de douane, maar door de regen zijn sommige wegen niet toegankelijk. Bovendien duurt het wel een uur om een stempel OUT te krijgen en zij we te laat voor immigratie, dus terug naar de boot waar de kids ons bij Zoma opwachten. Het slechte weer stelt ons vertrek met een dag uit en we worden zenuwachtig van de administratieve ‘rompslomp’ om Bonaire in deze tijden binnen te mogen. Uiteindelijk krijgen we een duidelijk antwoord dat alles in orde is en we welkom zijn.

Het bucket plezier met Zoma verlicht alle leed. In ‘de Visserij’, waar je de lekkerste verse vis in Curacao eet zijn we niet weg te krijgen. De muziek gaat van een supernerveuze beat over naar rustigere chill muziek, tot de ‘ga-aub-nu-naar-huis-muziek’. Hardnekkig blijven we zitten want zowel wij als de kids hebben het naar onze zin. Het personeel haalt al vislijnen uit voor een nieuwe visvangst. Pas als de lichten uitgaan, verlossen we hen uit hun lijden en rijden terug naar het Spaanse water. En wat is er beter dan een bucket happy hour?! Bucket plezier aan boord van Temanu’a. Een goed idee van Zoma om onze tafel in de kuip te vullen met ‘(crushed) ice’ en zo de biertjes te koelen. Het enige nadeel is dat je op deze manier nog meer drinkt en de volgende ochtend wel eens een kater aan boord kan hebben. Geen behoefte meer om de Duvelvlag te hijsen, want Zoma is als kind aan huis (net als onze Weitse buren en Isis). Bijna dagelijks is er een food-plan op 1 van de boten. Leuk om niet elke dag te moeten koken en niet uit eten te moeten. Plus, zo proef je andere gerechten. We laten hen de kriekjes met balletjes proeven. Smaakt trouwens heerlijk op zee en makkelijk klaar te maken. Jonas probeert onze kelen te verbranden met hot mayo in een toastie.

---

“Zet je de navigatie eens op en af? Nog een keer, iets langer“, vraagt captain Binky wanneer we woensdag 18 november uit het Spaanse water vertrekken. “Ai, ai, wat is er nu weer aan de hand?“, denk ik bij mezelf want het blijft erg stil en Bert blijft ook achter het stuurwiel staan. Autopilot OFF. Blijkbaar zijn onze instrumenten toch geraakt door de bliksem. Achteraf zal blijken dat het infeite aan de windmeter ligt en de communicatie ervan -via Seatalk voor de kenners- met de automatische stuurautomaat. Het wordt dus een handmatig zeiltripje, met steeds iemand achter het stuur. Gelukkig is het rustig en nemen zowel Lyam als ik het over terwijl Bert de troubleshooting uitvoert. Met de wind op kop is het motorzeilen en bereiken we Bonaire na 6u varen. Helaas moeten we de haven in, want geen enkele boei beschikbaar voor Temanu’a. Zo zijn we vertrokken voor de dagelijkse ‘prostitute run‘ bij andere boten in de baai aan een mooring. Ankeren is in Bonaire verboden ter bescherming van de koraalriffen en het aantal boeien is beperkt. Bovendien is het een lullig systeem ‘first come, first serve’ dat niet door de havenmeester wordt beheerd en waardoor je dus moet bedelen bij andere boten of jij hun boei mag overnemen als ze vertrekken. Helemaal niet ons ding en het zorgt ook voor een nare ambiance onder de zeilers(-vrienden).

Gelukkig treffen we Marianna en Gorge van SV Taima, onze kiters-buren in Antigua, en kunnen we mogelijks via hen een boei bemachtigen binnenkort. Ze vertellen ons ook over de andere Belgen, uit het noorden, op een catamaran: SV O2 (Orinicotoo). Jonge zestigers uit Vlaanderen die ons direct aan boord uitnodigen en ons verrassen met hun kite ervaring en doorzettingsvermogen. Als echte locals nemen ze ons de volgende dag mee naar de kitespot in Bonaire. Fantastisch, een oma en opa in actie op het water! De terugrit wordt een avontuur op zich als we een lift krijgen in de coole kiteschoolbus en vervolgens achterin een jeep. Binnen enkele dagen verlaat SV O2 Bonaire, maar Luc wil eerst graag leren ‘launchen’ met de kite vanaf hun eigen boot. Zodoende, varen we voor het eerst op een catamaran -Fontaine Pajot- naar Klein Bonaire. Twee andere kiters-boten komen mee party crashen en zo heeft Bert een klas van 4 leerlingen. Kids genieten ondertussen van de Netflix-luxe. Als Bert de volgende dag opnieuw wordt gevraagd voor eenzelfde les op een andere boot, hebben we misschien een gat in de markt gevonden.

---

---

Tot slot het spannendste nieuwtje. Niet enkel Sinterklaas komt naar Bonaire, Bert’s zus (Kaatje en co) brengen ons een bezoekje. Een geheimpje dat we tot het laatste moment kunnen houden en fantastisch kado voor Lyam die al maanden uitkijkt naar duiklessen!