Positie: Simpson Bay nabij Philipsburg (St Maarten)
Route: 520nm (Curacao – St Maarten) in 5 dagen en 4 nachten
Ik heb het al vaker neergeschreven. Het is pure wilskracht om te overleven op sommige tochten. Niet dat je daarom in een gevaarlijke situatie verkeert, maar de zeestaat, weercondities, zeeziekte en mankementen aan de boot laten de stoerste binken kraken. We kozen voor de oostelijke route naar Sint Maarten, de moeilijkste dus. Vooral om de optie open te houden de boot op een cargoschip te plaatsen terug naar Europa. Deze zeiltrip zou de doorslag geven, want zeilers lijden nu eenmaal aan een specifieke (vaar)dementie. Al gauw vergeet je de slechte ervaringen van een trip, waardoor je toch weer met volle moed verder gaat. Gelukkig hielden we deze optie open want de beslissing is genomen: Temanu’a wordt verscheept en wij, alle 4 de Temanuaatjes, vliegen naar huis (wel pas binnen enkele maanden). Hopelijk hebben we nog een paar leuke, mooie maanden op de Nederlandse wateren met vrienden en familie!
Donderdag, 18 februari, verlaten we Marina Curacao richting Klein Curacao. Ik trek mijn ogen al wijdopen bij het zien van de “witte koppetjes” op het water en we moeten net tegen de golven in! Zelfs de stroming zit tegen zodat we na 3 uur -en slechts 6 mijl verder- beseffen dat we nooit voor zonsondergang op onze bestemming geraken. Het anker gaat neer in Fuikbaai, waar we tijd hebben om de boot verder voor te bereiden op een “bumpy” tocht naar Sint Maarten. De dinghy vooraan op het dek, de optimist iets meer naar achter onder de giek: beide stevig vastgestrapt (Captain Binky keek duidelijk goed toe hoe de C130 loadmasters hun werk deden aan boord!). En ik achter het fornuis: puree, rijst en vlees bakken. Deze keer zouden we supergoed voorbereid zijn! En dat was ook zo. Er is niets gevallen, alle voedsel en reservekledij stond binnen handbereik voor Bert. Hij moet namelijk telkens naar binnen tijdens een tocht en ik zoek verschillende manieren om hem het leven zo aangenaam mogelijk te maken. In de kuip hadden we grote Ikea-bakken met wat bestek, pottekes, choco,.. en extra plaats om spullen te zetten. Super! Dat we daar nu pas achter komen,,, . Trouwens goed idee de fiets (van SV O2) te schenken aan de zeiler-klussers in de marina, die hadden we anders overboord gegooid vrees ik tijdens deze trip.
Al sinds begin januari kijken we uit naar een goed weervenster. Meerdere andere zeilers zijn het met ons eens. Het lijkt erop dat dit het moment is. We zijn dus niet alleen op de Caribische Zee. In het Deens flottieltje (SV Zoma, SV Vera) kunnen SV 3LB en Temanu’a uiteraard aansluiten. De hele trip varen we op 2 mijl van de solozeiler Jens (SV Vera). Het zorgt voor extra veiligheid, zo’n andere boot dichtbij jou: steeds een zeiltje aan de horizon bij dag en een lichtpuntje bij nacht. SV Zoma halen we in, maar deze “iron lady” kan niet dezelfde koers varen en heeft meer wind nodig. Desondanks houden we via marifoon en Irridium/Inmarsat contact. Later volgt ook de andere tijdelijke solozeiler Gerhard (SV 3LB) en volgen hem op de voet als hij nog ettelijke zeemijlen tegen wind en golven inbeukt terwijl wij voor anker liggen.
Roxie verbreekt haar record niet: 11 keren kotsen op 2 dagen. Toch kan ze niet weerstaan aan de snoepjes (lekker zure matten), die al heel snel mee in het ‘kotsbakske’ belanden. Onze kids kan je nu niet meer plezieren met dit snoepgoed, dat is voorgoed gelinkt aan een hevige zeiltocht. Binnen naar toilet gaan. is te veel voor de kleine meid, dus mag ze buiten in de kuip op de (handwas)emmer. Die ontsmetten we later wel eens. Lyam zorgt heel goed voor Roxie, ook al voelt hij zich ook niet altijd kiplekker. Hij moedigt haar aan om te eten en kan uren vertellen over de Harry Potter verhalen. “Roxie… zeg eens, wat versta je nog niet?” Zelfs de maaltafels herhalen ze dicht tegen elkaar aanliggend in foetushouding op de bank. Ze verzinnen hun eigen gebarentaal en sommen alle lekkere gerechtjes op van opa (tomatensoep met balletjes, vers gepelde garnaaltjes van oma, de krabsla toastjes, stoverij,… ). Als ze beide binnen op het salon-bed liggen, lijkt het net een dagje (of eerder een 5 daagse) in Bobbejaanland: bonkt de boot in de golven, springt de boeg omhoog en vlieg je vanaf hun bed beetje omhoog. Geweldig momentje van gewichtloze pret! Van Lyam’s dagelijkse vraag word ik pas misselijk: “Wat gaan we vandaag eten?!” Het is zo waar dat je moet eten, al zijn het kleine porties, tegen de zeeziekte en om je kwik te houden. Iedereen doet dat goed, behalve ik. Vijf dagen krijg ik niets binnen op een paar druifjes na. Als we in Sint Maarten arriveren, betaal ik de prijs met een heel benauwend gevoel en echte uitputting bij de laatste tegenslag.
WAT IS HET ERGST OP EEN BOOT: WATER OF BRAND ?
Beide kunnen fataal zijn. De goedgezinde Captain hield me deze keer wel in de loop van alle mankementen aan ons bootje en zag dat hij me daarmee niet verontrust. Weer iets wat we leren na 2 jaar onderweg (niets verbergen voor elkaar)… . Het begint met zeewater in de bilges (=holtes onder de vloerpanelen binnenin de boot), geen grote hoeveelheden maar toch schept Bert een aantal keren de bilges leeg. Het is nog steeds wat raadselachtig wat de oorzaak is, maar de continue golven die de boot overspoelen vinden hun weg naar binnen via steeds minder waterdichte plekken -zoals bevestiging frame zonnepanelen op de boot-. Aan het begin van de 2e nacht vallen de instrumenten weg en zo ook de autopilot. De zekering is gesprongen en er is een elektrische brandgeur waardoor we na een eerste analyse niet geneigd zijn de autopilot terug op te zetten. Zou er dan toch een intern probleem zijn met de autopilot?! Bert kan de instrumenten isoleren van de rest van het systeem en zo doen die het wel terug. Vanaf nu is het handmatig sturen, dag en nacht, door 1 van ons beide. Overdag gaat het mij redelijk af en leer ik de golven zo goed als mogelijk te nemen. Vroeger begon ik niet aan zo’n klus, maar deze keer moet het nu eenmaal. ’s Nachts aan het stuur staan, maakt me nog meer zeeziek en Bert kan het beeld van een kotsende Stefie achter het stuur niet meer aan. Hoe moe hij ook is, hij neemt het grootste deel van de nacht voor zich. We hadden een goed plekje met de comfortseat (btw: beste kado ooit van oma en opa) aan het stuur. Op sommige momenten zelfs mogelijk te sturen met 1 arm, maar na een tijd lijkt het of je geen arm meer hebt. Bijkomende ‘pain in the ass’ zijn de ellendige zeezoute douches die je om de haverklap nat maken. Echt, wat een toestanden…een mens zou van minder vanaf de boot gewoon plassen met 1 hand aan het stuur! Op zee kan en mag dat. De volgende nacht ruik ik weer een brandgeur, doch de instrumenten doen het nog, autopilot nog steeds afgekoppeld. Deze keer is het een kortsluiting aan de navigatielichten. Vanaf nu zijn we enkel zichtbaar met ankerlicht op. Ondertussen boksen we verder op tegen de golven met het grootzeil gehesen en motor aan. Hebben we wel genoeg brandstof mee?! Onze volledige tank (200l)gaat leeg, inclusief de reserve jerrycans (50l). De laatste dag gaat de motor uit en zetten de goden de wind -gelukkig- goed voor een perfecte zeildag. De laatste uren gaat de motor terug aan met het laatste restje aan fuel. Bij het nemen van de jerrycans in de bakskist ruikt Bert de brandgeur nog steeds en herbekijkt zijn analyse. Zou de GPS antenne de oorzaak kunnen zijn in plaats van de autopilot? En belangrijker, wagen we het erop de autopilot terug aan te zetten?! Het leven is aan de durvers en wat een geluk dat voor de laatste nacht en dag allebei kunnen rusten. In beperkte mate want de golven laten zich voelen, schrikken constant wakker van de harde klappen die de boot incasseert en wat is dat vervelende geluid daarboven?! Waarom kunnen we minder scherp aan de wind varen opeens?! De bovenste leuver (=bovenste rail waar het grootzeil in de mast steekt) van het grootzeil is afgescheurd, nochtans opgenomen in de preflight. De kracht van UV is onverbiddelijk! Ein-de-lijk… land in zicht! Eerst Saba en later op de dag Sint Maarten aan de horizon. Zonsondergang met ‘green flash’ als beloning en moed voor ons laatste maneuver: ankeren in het donker, waarbij we twijfelen of de electische lier (=om anker neer te laten) nog werkt. Simpson Bay, vol met wrakken en niet verlichte obstakels. We blijven zo ver mogelijk naar buiten, met meer swell als gevolg, maar dat nemen we erbij. Ons vermoeden is juist: ankerknop Down gaat niet, de reserve switch ook niet… handmatig het anker en ketting laten vallen is de enige manier.
We deden het toch weer. Wat een team, wat een boot! Eerst een douche en dan rollen we ons bed in! Fier en gelukkig dat wij slechts akkefietjes aan de hand hadden en niet de pech -en ook stevige dosis geluk- van onze Deense vrienden SV Zoma.
Op zee hoorden we een rescue helicopter vragen naar de coördinaten van Zoma. Dat was schrikken! Even later vernemen we dat hun anker loskwam, telkens met de golfslag in de boeg sloeg en een gat maakte in de stalen boot. Het water stond overal in de boot. Gelukkig dichtbij de kust van Puerto Rico en binnen bereik van hulpdiensten. Zowel bemanning (6 volwassenen en 2 kids) zijn nu veilig aan boord van Zoma in Puerto Rico. Helaas in quarantaine omdat ze geen US visum hebben, dus snel alle herstellingen uitvoeren. Het videochatten tussen twee (bijna) 9 jarigen (Zoe en Roxie) was best grappig. Zo te horen heeft het de jongste geen trauma nagelaten. “Roxie, Roxie! I have the coolest story. There was a big hole in my boat and then a helicopter came and a big rescue ship. I got a sticker and another one for you too!! You can see all the pictures on Instagram.”
Hopelijk zien we ze snel in Sint Maarten en kunnen we hen een handje helpen. Go go go Zoma!!! Op Temanu’a is het tijd voor rust en opkuis!! De boot is helemaal zout, zelfs binnen is alles lekker-vettig-zout. De kids krijgen wat extra “alles-mag-tijd” (picnic op hun grote bed, eten wat je wil en vooral SPELEN). Later in de week gaan we op verkenning. Geen idee wat dit eiland ons biedt -stond niet op de planning-, maar vast en zeker mooie stranden en taxfree shopping!.
ZEEZEILEN is dus NIET ALTIJD leuk, maar het brengt ons wel naar mooie bestemmingen en zoveel meer.
“What doesn’t kill you, makes you stronger.“
Rob maart 12, 2021
Weer een tocht ‘overleefd’.
En zeeziekte… tja,daar weet ik alles van.
Luchtziekte is echt anders weet ik uit ervaring.
En Sint Maarten is een heerlijk eiland,was het in elk geval voor de orkaan eroverheen ging.
En de Temanu’a gaat dus op een vrachtschip terug naar Nederland of België.
Heeft ze ook even rust.
Geniet nog van een mooie tijd op een mooi eiland.